Λεων. Ανδριανός :: Η ...ΚΟΥΛΟΥΡΙΤΣΑ, ΚΑΙ Η...ΜΑΓΚΟΥΡΙΤΣΑ !!

--Τώρα μέ τήν εναρξη τών μαθημάτων στά σχολεία, καί βλέποντας μιά παλιά φωτογραφία τών συμμαθητών μου, ξαναγύρισα πίσω, εγινα μικρός, καί ματαξαναπήγα στό σχολείο !

 

--  Μπούρλιασα στόν ωμο τήν πάνινη σάκκα μου, τήν γέμισα μέ  τήν σμπαραλιασμένη από τήν πολυκαιρία πλάκα, κληρονομιά πό τά μεγαλύτερα αδέρφια μου, καί από τήν τρούπα της εδεσα - μή καί τό χάσω -τό κοντύλι! Τόσο μικρό, ισιαμε  πού τό επιανα στά δυό μου δάχτυλα!
-- Μέ λαχτάρα καρτέρηγα νά βαρέσει η καμπάνα τού Αγιο-Λιά, γιά νά ξεκινήσω μαζί μέ τά αλλα τά παιδιά!  Επλυνα τά αυτιά μου και τόν σβέρκο μου, σφούγισα τήν μίξα μου, δυό καί τρείς  φορές ανάστροφα στά μανίκια τής μπόλκας μου, γιά νάμαι παστρικός, καί νά ...μοσκοβολάου !  Ετσι μέ ηθελε η δασκάλα μου,  κατά πώς τόλεγε καί η μάνα μου !  Καί μέ τό ...ντάν-ντάν τής καμπάνας,..βγήκε η αλουπού στό παζάρι! 
- Μέ τήν αδεια σάκκα μου, μέ τόν μακρύ της προβαζό, νά βαρεί στά  αχαμνά κωλομέρια μου, καθώς πηλάλαγα δώθε-κείθε, σάν χαμένο αρνί μέσα στό μπουλούκι. Καί οταν τό κουδούνι βάρεσε, καί τά παιδιά εκάνανε γραμμή, εγώ δέν ηξερα πού νά πάου, πού νά σταθώ, σάν πρωτάκι πού ημουνα. 
-- Βάρηγε η καρδιά μου, τούκου-τούκου, πού νά πάου, πού νά σταθώ, τί νά κάνω! Ειχα ακούσει από τούς τρανύτερους, γιά ξύλο, γιά λούρα, γιά νηστεία, γιά ψωμί καί ...τιμωλία, καί ετρεμε τό φυλοκάρδι μου, σάν τού ντουφεκισμένου λαγού.  Από τά πολλά, σάν χαμένος, κόλησα σέ μιά νουρά καί καρτέρηγα, οπότε βλέπω τήν δασκάλα νάρχεται καταπάνω μου !
-- Σκιάχτηκα ! Θυμήθηκα οτι ειχα ακούσει, βαρεί η δασκάλα, σκοτώνει ο δάσκαλος, καί κοψολόλιασα, οταν μέ πήρε απ' τό χέρι λέγοντάς μου :
-- Μπά, πήγες κιόλας στήν τρίτη ;  Πολύ βιάζεσαι, εχεις νά φάς πολλά καρβέλια κακομοίρη μου ! 
-- Ναί ειχα κάνει τήν πρώτη μου αταξία !  Αντί νά πάου στήν γραμμή τής πρώτης ...μικρής, πήγα καί κόλησα τήν γαμμή τής τρίτης !
- Ενα τά...κρατούμενα γιά τήν δασκάλα μου!   Οταν μπήκαμε στήν τάξη, καί κάτσαμε στά θρανία, τό πρώτο πού μάθαμε, ητανε ενα παραμύθι!!  Πόσο δίκαιο ειχε η δασκάλα μου! Μήπως η ζωή δέν ειναι παραμύθι ; Τόσο εντυπωσιάστικα, τόσο καλά τό εμαθα, ωστε οταν σχολάσαμε, καί  βγήκα στόν δρόμο, τρέκλαγα από τήν χαρά μου, καί ηθελα νά βρώ κάποιον, νά τού ειπώ τό παραμύθι πού εμαθα ! 
-- Δέν υπήρχε αμφιβολία, ειχα μορφωθεί ειμουνα σίγουρος!  Αλλά τό σπουδαιότερο, ητανε τήν αλλη ημέρα, οταν η δασκάλα μου εγραψε κάτι περίεργα  πράγματα στόν πίνακα ! Προσπάθησα νά κάνω τό ιδιο χωρίς καμμία  επιτυχία. Καί τότε ητανε πού ηρθε  δίπλα μου, καί πιάνοντάς μου τό χέρι, μέσα στήν χούφτα της, μέ βοήθησε νά χαράξω  επάνω στήν πλάκα μου, κείνα τά δύσκολα.
--  Τό  ο  καί τό  ι  , τήν κουλουρίτσα, καί τήν  μαγκουρίτσα οπως μού ειπε. Τέτοιο κατόρθωμα εκανα ! Τήραξα τήν δασκάλα μου, μέσα στά μάτια μέ θαυμασμό, καί μού φάνηκε οτι ζούσα μέσα σέ σκοτάδι, καί η δασκάλα μου μού ανοιξε τό παράθυρο, καί ειδα φώς, πολύ φώς ! Πόσο ηθελα νά τίς ειπώ ενα μεγάλο  ευχαριστώ, αλλά τήν σκιαζόμουνα. Ας ειναι ομως, κάλιο αργά παρά ποτέ.  Υστερα από κάμποσα χρόνια, σάς λέω τό παραμύθι, πού δέν ειναι...παραμύθι !  Καί σέ εκείνη,
νά τίς ειπώ οτι δέν  κόταγα  τότενες !!

- Ενα ευχαριστώ ειναι τίποτα, χίλια ευχαριστώ ειναι  λίγα, μιά ατέλειωτη ευγνωμοσύνη ισως νά ειναι κάτι, γιά σένανε πού μού ανοιξες τά μάτια ,
δασκάλα μου, δασκάλα μου !!

 ΛΕΩΝΙΔΑΣ  Η.  ΑΝΔΡΙΑΝΟΣ
(επρωτοδημοσιεύτηκε, στά Νέα τού Ελληνικού)

Τό σχολειό μου, εδω εμαθα τά πρώτα μου γράμματα, τήν κουλουρίτσα  (ο) καί τήν  μαγκουρίτσα (ι).