.. .. ... ...ΤΟ ΔΕΜΕΝΟ ΤΟ ΣΚΥΛΙ
.. ... ...( μολογάει ο Λεων. Ανδριανός )
-- Στά Καρυτινά τά περιβόλια, εκεί πού η Κεφαλόβρυση μέ χρυσάφι της τό νερό της, επότιζε τά ποτιστικά καί πρασίνιζε ουλος ο τόπος από τά αραποσίτια καί τά αλλα μποστανικά , εκεί πού οι τρείς νερόμυλοι αλέθανε τό γένημα τραγουδώντας μονότονα, τό γρού-γρού τους, καί τό νερό χανότανε μέσα στή....χούρχουρη, εκεί πού η ψυχή μου καί η ηλικία μου ,αγκάλιαζε, τόν μικρό αυτόνε δικό μου παράδεισο -- εκεί πού πλατσούριζα καί επιανα καβούρια καί βδέλες, εκεί πού χάζευα μέ τά νερόφιδα, εκεί πού ακουγα τά βατράχια, εκεί πού βάρηγα τήν φοράδα τού μπαρμπα-Γιώργη, γιά νά γυρίσει τό μαγγανοπήγαδο, κλέβοντας καί κανα ρόδι, εκεί εχω αφήσει ενα κομάτι από τήν παιδική ζωή μου !
-- Εκεί φχαριστιόμουνα, οταν τό απομεσήμερο, ροβολάγανε τά Καλυβέϊκα κοπάδια, γιά νά ποτιστούνε, μέ τά τραγιά μπροστά,καί τά σιουριχτά τών τσιοπάνηδων, νά χάνονται από τό κουδούνισμα τών τροκανιών !
-- Δέν μού ελλειπε τίποτα, ουτε καί ρώταγα, τί μέρα ειναι σήμερα, ουτε πού μέ εννοιαζε καί αν ακόμα περπάταγα ξυπόλητος , πάνω στό καυτερό χώμα, καί μέσα στά αγκάθια,, ντάλα μεσημέρι τό κατακαλόκαιρο, πότε μαζεύοντας καβούρια από τό μυλάβλακο ,πότε κλέβοντας φραγκόσυκα από τίς φραγκοσυκιές τού Μπακόγιαννη !
-- Εκεί εννοιωθα απόλυτα κύριος καί ανέμελος ,γυρίζοντας μέσα στήν κάψα, μέ τό κουρεμένο ..κουρεμπάτσα κεφάλι μου από τό προβατοψάλιδο τής μάνας μου,πού οσο καί νά πρόσεχε η μακαρίτισα δέν κατάφερνε νά μήν μού αφήσει τίς λεγόμενες ..μάντρες στήν κούτρα μου, καθώς καί κάποιο σημάδι, γιατί τό ρημάδι τό ψαλίδι δέν εκοβε καί παραπήρε.
-- Καί αφού αποκαμωμένος καί ευτυχισμένος γύριζα, τό ειχα χούϊ τό μεσημέρι, νά πετροβολήσω τήν μεγάλη καρυδιά ,καί μέ τά λίγα καρύδια, η κάποιο κλεμένο ...λουμπούσι, νά χορτάσω τήν πείνα μου χωνεύοντας από τό νερό τής Κεφαλόβρυσης πού αχόρταγα επινα μέ τίς χούφτες μου.
-- Τό πετροβόλημα τής καρυδιάς γινότανε, παρά τό αγριο γαύγισμα ενός μαντρόσκυλου πού ητανε δεμένο κάτου από τόν ισκιο της ! Αφριζε τό κακόμοιρο , λύσαζε , εδειχνε τά κοφτερά δόντια του , αλλά δεμένο οπως ητανε τί μπορούσε νά μού κάνει;;
-- Τίποτα !
-- Αυτό εκμεταλευόμουνα καί εγώ, καί εχοντας τήν σιγουριά αυτή , εκτός από τήν καρυδιά , τού εστελνα καί αυτουνού καμμιά πέτρα ετσι γιά νά μήν εχει παράπονο κάνοντας χάζι μέ δαύτο, καί τό αγριο γαύγισμά του !.
-- Οπότε κάποια ημέρα τήν συνηθισμένη μου ωρα , βρέθηκα στό φράχτη τής καρυδιάς μέ τό δεμένο τό σκυλί . Μέ τήν πρώτη πέτρα πού τού εριξα ..... δέν χρειάστηκε αλλη , βλέπω τό αγριεμένο μαντρόσκυλο--πού ειχα ανοίξει λογαριασμό μαζί του- σάν νά μέ περίμενε, μέ ενα σάλτο νά πετάγεται νά φτάνει τόν φράχτη καί μέ ενα αλλο , νά τόν πηδά καί νά μέ...τσουκλώνει στό κυνήγι!
-- Δρόμο παίρνω δρόμο αφήνω, καί βαστάτε ποδαράκια μου πού λέει κι η παροιμία!
-- Πού βρήκα τήν δύναμη νά γίνω μπουχός γιά νά γλυτώσω από τό λυσασμένο μαντρόσκυλο , ουτε πού τό ξέρω!
-- Οχι, οχι αυτό πού πέρασε από μπροστά σας δέν ητανε πύραυλος , εγώ ημουνα πού πηλάλαγα γιά νά γλυτώσω από τό λυσασμένο μαντρόσκυλο καί πού ανάθεμά τονε, πού τό αφησε...λυτό..!!!
ΛΕΩΝΙΔΑΣ Η. ΑΝΔΡΙΑΝΟΣ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου