Λεων. Ανδριανός ; ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ !!

 

  ΟΙ   ΚΑΜΠΑΝΕΣ.

Από μικρό παιδί θυμάμαι τίς καμπάνες τού χωριού μου. Τίς ακουγα νά αχολογάνε, ανάλογα μέ τήν αιτία η τό μήνυμα πού ηθελαν νά μεταδώσουν. Τό αυτί μου ειχε εξοικειωθεί μέ τον ηχο τους, καί  αναγνώριζε ολα τά νοήματα καί τήν γλώσσα τους! Γιατί γλώσσα εχουν καί οικαμπάνες, μεταφορικά αλλά καί πραγματικά. Αρκεί νά ξέρεις νά τίς καταλάβεις. Ο ηχος τους, πότε ευφρόσυνος, πότε λυπητερός, πότε αγωνιώδης, πότε συνθηματικός. Οταν χτυπάνε γιά θάνατο...απ' τό καμπαναριό,  κατάμαυρο, οι καμπάνες μας τόν βάφουν τόν αγέρα, κατά πώς λέει ο ποιητής. Οταν βαρούνε βιαστικά, πυρκαϊά, εκτακτο συμβάν,  οταν βαρούνε αργά νωχελικά, πού σημαίνει κινητοποίηση, προσωπική εργασία, ( εξέλαση), τών χωριανών, γιά καθάρισμα κοινοχρήστων χώρων η οτι αλλο!! Στά αυτιά μου, ακούω τόν ηχο τους, οταν βαράγανε ορισμένη ωρα γιά τό σχολείο, τότε πού ενα μπουλούκι ξυπόλητα μαθητούδια, ξεχυνόμαστε στούς δρόμους, μέ τίς σάκκες στόν ωμο. Αλλά θυμάμαι καί νοσταλγώ, εκείνο τόν γλυκό εσπερινό, τά ησυχα καί ηρεμα εκείνα δειλινά, πού ο ηχος τους, τρόμαζε καί σκόρπιζε τά σπουργίτια, αλλά καί στην λειτουργία, κάθε Κυριακή η γιορτή!

Πρώτη, δεύτερη, τρίτη η πανηγυρική καμπάνα τής δοξολογίας.  Δόξα σοι τώ δείξαντι τό φώς! Θυμάμαι, εκείνο τό ρυθμικό, ντάν,ντάν,ντάν,ντάν,ντάν,ντάν, πού ο γεροπαπάς, τό ερμήνευε, ως...τόν αδάμ, τόν αδάμ, τόν αδάμ, αδάμ, αδάμ!!  Ο  εσπερινός γλυκός ηχος τής καμπάνας, εδονούσε τήν ψυχή μου, καί απάλυνε τίς εννοιες της. Σταμάταγαν ολοι τίς σκέψεις τους, καί στρέφανε τό πρόσωπό τους, κατά τήν μεριά πού ερχότανε ο ηχος, καί σταυροκοπούμενοι, αναρωτιόντανε: Τί γιορτή εχουμε αυριο ;

- Ειρηνικό σύμβολο οι καμπάνες,γέμιζαν τόν αιθέρα, μέ τόν ηχο τους, καί εδιναν τόνο καί χρώμα στίς διάφορες εκδηλώσεις, μά χαρές, μά λύπες ησαντε αυτές. Σέ κάθε ειδους πανηγυρισμούς, ακόμα καί τών εθνικών μας νικών πού γέμιζαν μέ εθνική υπερηφάνεια, τίς καρδιές τών Ελλήνων.

Οι καμπάνες στό χωριό κυρίως, αντικαθιστούσαν τά ρολόγια, τά ραδιόφωνα, μεταδίδοντας κάθε μήνυμα μέ τόν δικό τους τρόπο. Πασχίζαμε εμείς παιδιά, καί ητανε διασκέδαση, οταν βρίσκαμε τήν ευκαιρία, γιά ενα, εστω καί λίγο καμπανοχτύπημα καί πολλές φορές,στεκόμαστε υπομονετικά στήν ουρά γιά νά ερθη η σειρά μας. Μόνη εξαίρεση η Μεγάλη Παρασκευή, οταν η καμπάνα βάραγε, ασταμάτητα, ολη τήν ημέρα. Τήν χορταίναμε τότε, καί ησυχάζαμε!! 

-Στίς ημέρες μας, κανένας σχεδόν δέν βαράει τίς καμπάνες. Ουτε κληρικός, ουτε λαϊκός! Τίς βαράει μόνος του ο αυτόματος ψυχρός μηχανισμός, ρυθμισμένος, καί κρυμένος στό καμπαναριό τών εκκλησιών. Εκτός εάν εχεις τήν τήν τύχη νά βρεθείς, σέ κάποιο μικρό καί ταπεινό ερημοκλήσι, στήν κορυφή κάποιου βουνού. Στίς πόλεις μάλιστα, κάποιοι ενοχλούνται, από τίς κωδωνοκρουσίες, αντιδρούν, διαμαρτύρονται, καί εχουν φτάσει, ακόμα καί στά δικαστήρια. Εμένα, αν μέ ρωτήσεται, τό καμπανοχτύπημα, δέν τό εχω χορτάσει, καί μού εχει μείνει απωθημένο. Βρήκα ομως τήν ευκαιρία, καί εβγαλα τό ...αχτι μου, οταν βρέθηκα σέ ενα μικρό χωριό τής Βουλγαρίας, εξω από τήν Σόφια, στό πάρκο μέ τίς καμπάνες! Εκεί σέ αυτόν τόν πολύ ομορφα διαρυθμισμένο χώρο, ειδα μαζευμένες τίς περισσότερες καμπάνες. Εκατόν πενήντα εννέα εμέτρησα, κρεμασμένες χαμηλά, εδώ καί εκεί μέσα στό πάρκο, περιμένοντας ενα χέρι νά τίς βαρέσει.

-Ειναι ενα συμβολικό μνημείο ειρήνης, πού εχει φτιάξει η Βουλγαρική πολιτεία, καί εχουνε στείλει συμβολικά ολα τά κράτη από μία καμπάνα, γιά νά σημαίνουν μία-μία αλλά καί ολες μαζί αδερφωμένες, γιά τήν πολυπόθητη παγκόσμια ειρήνη. Κάθε φιλειρηνική χώρα, βεβαίως καί από τήν Ελλάδα μας, καμπάνες κάθε μεγέθους, μικρές-μεγάλες κάθε ηχου, καμαρωτές καί κρεμασμένες, προκαλούν τούς τουρίστες νά κάνουν ενα καμπανοχτύπημα, γιά τήν παγκόσμια ειρήνη. Καί ητανε πρωτότυπο, καί ασυνήθιστο, νά βλέπεις ανθρώπους, από διάφορες φυλές τής γής, νά βαράνε τίς καμπάνες ολοι μαζί, καί υστερα νά αγκαλιάζονται καί νά φιλιούνται, δείχνοντας αδερφωσύνη, καί οτι τίποτα δέν τούς χωρίζει!

-Κλείνοντας ετούτη μου τήν γραφή, γιά τήν ιστορία νά σημειώσω, οτι πατρίδα τής καμπάνας ειναι η Καμπανία τής Ιταλίας, γνωστή αλλωστε από τό περίφημο κρασί της, τόν καμπανίτη. Η μεγαλύτερη ομως καμπάνα τού  κόσμου, βάρους 220 τόνων, ευρίσκεται στήν Μόσχα  καί ποτέ δέν εβάρεσε, καί κανένα αυτί δέν ακουσε τόν ηχο της, γιατί απλούστατα, τό πελώριο βάρος της, δέν επιτρέπει νά κρεμαστεί από πουθενά κάτι πού οι κατασκευαστές δέν υπολόγισαν. Στήν χώρα μας οι μεγαλύτερες καμπάνες, ειναι στήν Ρωσική εκκλησία στήν οδό Φιλελλήνων, καί στήν Ρωσική μονή Αγίου Παντελεήμονος τού Αγίου Ορους.

-Τίς θυμήθηκα φίλοι μου τίς καμπάνες, καί σάς...καμπάνιασα τό κεφάλι, διότι οταν τίς ακούω, μού ξυπνάνε μέσα μου, μνήμες πολλές μνήμες, οπως σέ ολους μας, ευχάριστες, αλλά καί πολλές δυσάρεστες!

              ΛΕΩΝΙΔΑΣ Η.  ΑΝΔΡΙΑΝΟΣ